Zangeres Anna vertelt over haar Zweedse achtergrond en haar leven in Nederland.

Als je in Zweden een pak melk koopt, dan krijg je er gelijk een goede tip voor je dagelijkse leven bij. Op een melkpak staat niet alleen wat er in die melk aan ingrediënten zit en tot wanneer het houdbaar is, maar er staat ook bijvoorbeeld dat het verstandig is om regelmatig te sporten. En op een ander melkpak staat dat je goed moet zijn voor de dieren. Op weer een ander pak staat dat je respect moet hebben voor de natuur. Of dat kinderen kwetsbaar zijn en dat je daarom geduldig moet zijn en lief.

Die melkpakken komen overal, die goede adviezen worden in vrachtwagens rondgereden en verspreid over alle steden en dorpen, in elke koelkast, op elke ontbijttafel. Kinderen, ouderen, iedereen zit wat glazig tegen dat melkpak aan te staren tijdens het eten van een bakje cornflakes, maar het komt in elk geval binnen bij die mensen.

Ik zal er niet omheen draaien. Ik vind dit systeem fantastisch. Of eigenlijk moet ik zeggen: het Zweedse deel in mij vindt dit werkelijk geweldig, dit Zweedse deel koopt het liefst elke dag een pak melk. Het Hollandse deel in mij is minder enthousiast, dit deel leest zo’n advies over dat je veel moet sporten en denkt dan: hallo, dat maak ik zelf wel even uit. Mijn Hollandse deel denkt eigenlijk de hele dag bij alles wat ‘ie doet en ziet en hoort: hallo, dat maak ik zelf wel even uit.

U begrijpt dat dit knap lastig is als dat andere deel dus juist snakt naar een beetje regelgeving, naar niet de hele dag zo hoeven nadenken over elk dingetje, maar kunnen leunen op wat een ander heeft bedacht.

De laatste tijd lijkt het Zweedse deel de overhand te nemen. Ook al woon ik hier. Gister ging ik naar de supermarkt, met een zwarte stift, ik liep naar de afdeling zuivel, stond voor de melk, en wilde op al die pakken een tip schrijven. En niet alleen op de melk, maar ook op de boter, en op de kaas, op elke eierdoos, maar ook in die eierdoos, op elk ei. Op elke banaan zou ik willen schrijven hoe je je in het openbaar eventueel zou kunnen gedragen. Op de zakken chips zou ik willen schrijven dat het echt niet erg is wanneer je niet gelijk ergens een antwoord op hebt, op elk chipje zou ik willen zetten dat het oké is als je even werkelijk geen idee hebt. 

Steeds vaker hoop ik dat iemand dat bij mij doet. Dat ik voor iemand sta en dat ik dat ik stotter en haper en twijfel, en dat diegene tegenover mij dan mijn hand pakt en er met zijn zwarte stift iets op schrijft, en dat ik daardoor weer in beweging kom en ik weet hoe ik verder moet, ook al denkt nog een klein Hollands deel in mij: hallo, dat maak ik zelf wel even uit.